Brokeback Mountain (2005)

Μετά από το σοκ από τις δυο τελευταίες κακές ταινίες χρειαζόμουν να δω ένα διάσημο και ποιοτικό φιλμ σαν το Brokeback Mountain (2005) του Ang Lee. Την ταινία που όλοι σχεδόν γνωρίζουν στην χώρα μας σαν "εκείνη με τους gay καουμπόηδες". Δε θα ξεχάσω ποτέ τα ρατσιστικά σχόλια που είχα ακούσει από γνωστούς μου όταν συζητούσαμε εκείνη την εποχή του στυλ "σιγά μην πάω να δω ταινία με άντρες να φιλιούνται " και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά του επιπέδου του σύγχρονου νεοέλληνα που πάντοτε στα λόγια δεν είναι ρατσιστής μέχρι να έρθει η ώρα να αποδείξει με τις πράξεις του το αντίθετο. Τότε δε την είχα δει γιατί δεν μπόρεσα και είναι από τις λίγες ταινίες που μετάνιωσα που δεν βρήκα τρόπο να την παρακολουθήσω όταν είχε πρωτοβγεί. Δεν είμαι μεγάλος οπαδός των ταινιών που έχουν σαν κύριο θέμα τους μια ερωτική ιστορία άλλα μια καλή ταινία είναι καλή ότι είδος και να έχει επιλέξει να υπηρετήσει. Γιατί το Brokeback Mountain είναι μια καλή και δυνατή ερωτική ιστορία και σαν τέτοια επιλέγω να τη δω αδιαφορώντας για το αν οι δυο χαρακτήρες είναι άντρες ή γυναίκες ή ετεροφυλόφιλοι. Ο έρωτας είναι έρωτας πάντα, όλα τα άλλα περί ηθικής και σωστού και λάθους προσωπικά τα βρίσκω ανάξια σχολιασμού.

Η ιστορία είναι πολύ απλή και από αυτή την απλότητα της αποκτά και τη δύναμη της και τελικά μετουσιώνεται στο πανί σε μια ωμή ρεαλιστική παθιασμένη αφήγηση της ζωής και της απαγορευμένης ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δυο παντρεμένους άντρες, συζύγους πατέρες. Συναντιούνται νέοι το 1963 και περνούν έναν χειμώνα βοσκώντας ζώα κι εκεί έρχονται τόσο κοντά που η σύντομη σχέση τους γίνεται ερωτική. Τα χρόνια θα περάσουν χωρίς να ξαναβρεθούν και τελικά και οι δυο τους θα παντρευτούν μια γυναίκα και θα γίνουν οικογενειάρχες με παιδιά. Όμως το ερωτικό πάθος ούτε νικιέται ούτε τιθασεύεται και θα ξανασυναντηθούν. Από τότε θα βρίσκονται σπάνια μαζί και θα καταφεύγουν στο απομονωμένο Brokeback Mountain για να χαίρονται αυτές τις σπάνιες και μικρές οάσεις ευτυχίας και χαράς μέσα στην έρημο των δυστυχισμένων ζωών τους. Δυο ερωτευμένοι άνθρωποι που θα περάσουν μια ζωή μακριά και που θα αυτή η σύντομη σε διάρκεια επαφή τους θα μετεξελιχθεί σε μια σχέση ολόκληρης ζωής που θα τους ακολουθήσει μέχρι τα γεράματα τους μέχρι ο θάνατος να την τελειώσει παίρνοντας τον έναν κοντά του. Μια τόσο δυνατή και καταδικασμένη ιστορία που μόνο να υποκλιθείς μπορείς στο μεγαλείο της καθώς οι δυο χαρακτήρες κόντρα σε θεούς και δαίμονες προσπαθούν να ζήσουν να κρατηθούν και να πάρουν δύναμη από το φαινομενικά ελάχιστο που όμως γι αυτούς είναι το ρεαλιστικά μέγιστο. Γιατί όσο περίεργο και μη φυσιολογικό και να φαίνεται σε κάποιους που έχουν μάθει στη ζωή να προχωρούν χωρίς ρίσκα, η ευτυχία μπορεί για μερικές ψυχές που ενώνονται για πάντα να περνάει μέσα από πίκρες, στενοχώριες και απόγνωση άλλα στο τέλος του δρόμου όλα όσα έζησαν αφήνουν ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα παιχνίδισμα σοφίας στη ματιά.

Η ταινία έχει τιμηθεί με τρία Όσκαρ τα οποία τα άξιζε και με το παραπάνω. Οι δυο πρωταγωνιστές ο αδικοχαμένος Heath Ledger και ο Jake Gyllenhaal αποδίδουν με εξαιρετικό ρεαλισμό και πάθος τους εξαιρετικών απαιτήσεων ρόλους τους και διακρίνεις στην ερμηνεία τους την ένταση την απόγνωση την φοβία τον πόθο που θα περίμενες από δυο ερωτευμένα άτομα που επιλέγουν και αναγκάζονται να ζήσουν μια τόσο περίεργη κατάσταση και σχέση. Επίσης καλή είναι και η Michelle Williams στον ρόλο της γυναίκας του Heath, μια γυναίκας πληγωμένης και προδομένης που ανακαλύπτει ότι η ζωή της και το σπίτι της καταστρέφεται από τον έρωτα του συζύγου της για έναν άλλον άντρα και που πολύ απλά δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να της συμβαίνει αυτό.

Ο Ang Lee πίσω από την κάμερα δίνει ρεσιτάλ σκηνοθεσίας χωρίς να καταφεύγει σε δραματικότητες και τραβηγμένες σκηνές, αντίθετα είναι πολύ προσεκτικός στο να επιτρέψει στους χαρακτήρες του να οδηγήσουν την ιστορία και να την αναδείξουν με το πάθος και την καρδιά τους. Δε νομίζω ότι έχω δει πρόσφατα μια σκηνοθεσία τόσο ειλικρινής ρεαλιστική που όμως ταυτόχρονα να είναι και τόσο απλή και ξεκάθαρη για τον θεατή. Παίρνει το καλύτερο από τους παθιασμένους με τη σειρά τους ηθοποιούς του ενώ τα απλωμένα πλάνα που χρησιμοποιεί από την αμερικανική ύπαιθρο σου κόβουν την ανάσα με την ομορφιά τους και η ομορφιά αυτή συνδυάζεται απόλυτα με την λύπη που υποβόσκει σε κάθε πλάνο της ιστορίας των δυο πρωταγωνιστών. Ευτυχώς που όταν είσαι σινεφίλ όση απογοήτευση νιώθεις όταν έχεις την ατυχία να πέσεις σε τραγικές ταινίες όπως οι δυο τελευταίες που είδα τόση ικανοποίηση παίρνεις και όταν έχεις σηκωθεί από την καρέκλα έχοντας παρακολουθήσει ταινίες σαν το Amores Perros και το Brokeback Mountain. 

8,5/10 Καταπληκτική