Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Consummation Of Grief


I even hear the mountains
the way they laugh
up and down their blue sides
and down in the water
the fish cry and the water
is their tears.

I listen to the water
on nights I drink away
and the sadness becomes so great
I hear it in my clock
it becomes knobs upon my dresser
it becomes paper on the floor
it becomes a shoehorn
a laundry ticket
it becomes
cigarette smoke
climbing a chapel of dark vines. . .

It matters little
very little love is not so bad
or very little life
what counts
is waiting on walls .

I was born for this
I was born to hustle roses down the avenues of the dead.

Consummation Of Grief ~ Charles Bukowski

Pictures of you - The Cure (Lyrics)



Ι've been looking so long at these pictures of you
That I almost believe that they're real
I've been living so long with my pictures of you
That I almost believe that the pictures are
All I can feel

Remembering
You standing quiet in the rain
As I ran to your heart to be near
And we kissed as the sky fell in
Holding you close
How I always held close in your fear
Remembering
You running soft through the night
You were bigger and brighter and wider than snow
And screamed at the make-believe
Screamed at the sky
And you finally found all your courage
To let it all go

Remembering
You fallen into my arms
Crying for the death of your heart
You were stone white
So delicate
Lost in the cold
You were always so lost in the dark
Remembering
You how you used to be
Slow drowned
You were angels
So much more than everything
Hold for the last time then slip away quietly
Open my eyes
But I never see anything

If only I'd thought of the right words
I could have held on to your heart
If only I'd thought of the right words
I wouldn't be breaking apart
All my pictures of you

Looking so long at these pictures of you
But I never hold on to your heart
Looking so long for the words to be true
But always just breaking apart
My pictures of you

There was nothing in the world
That I ever wanted more
Than to feel you deep in my heart
There was nothing in the world
That I ever wanted more
Than to never feel the breaking apart
All my pictures of you

2013 πλέον


Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τις γιορτές και τις εορταστικές εκδηλώσεις στις οποίες γιορτάζεις ασχέτως της διάθεσης σου γιατί "πρέπει" να γιορτάσεις για να συμβαδίζεις με τους υπόλοιπους. Εδώ και μερικά χρόνια κι όσο μεγαλώνω η στιγμή της αλλαγής του χρόνου δε μου λέει κάτι μην πω πως δε μου λέει τίποτα απολύτως. Ούτε πιστεύω πλέον ότι πρέπει να γιορτάσουμε κάτι που δεν υπάρχει για να δικαιολογήσουμε και να τιμήσουμε ότι γράφει ένα ημερολόγιο.

Ακούς πολλούς να είναι πάντοτε τέτοια εποχή εντελώς αποφασισμένοι για αλλαγές. Πάντα τέτοια εποχή το θυμούνται και ορκίζονται κιόλας ότι όλα θα τα αλλάξουν. Δηλώνουν με σιγουριά πως με το νέο χρόνο θα κάνω θα ράνω θα αλλάξω μπλα μπλα μπλα.

Τι λέτε ναι ε ; Είναι συγκινητικό πάντως να διαπιστώνεις ότι ακόμα και στην ηλικία πάνω από τα τριάντα πέντε υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κοροϊδεύουν τόσο εύκολα τον εαυτό τους για να νιώθουν καλύτερα. Αν αυτό που σε εμπόδιζε να τα κάνεις όλα αυτά στο παρελθόν ήταν ένας αριθμός σε μια ημερομηνία στα χαρτιά γιατί δεν το έκανες τόσα χρόνια και το θυμάσαι μόνο όποτε αλλάζει ο χρόνος; Μακάρι να ήταν τόσο απλό να αλλάξεις πραγματικά μια ζωή. Αλλά ποτέ δεν είναι γι αυτό και σε 2-3 μέρες πάλι θα κάνεις όσα έκανες μέχρι σήμερα στη ζωή σου και θα βρεις μια δικαιολογία για να μην κάνεις όσα υποσχέθηκες. Ο άνθρωπος αλλάζει πραγματικά μόνο από μέσα και με μακροχρόνιο αγώνα και κόπο, όχι από έξω και εξαιτίας και για χάριν μιας ημερομηνίας .

Ο χρόνος όπως τον έχουμε δημιουργήσει δεν υπάρχει είναι μια ανθρώπινη δημιουργία για να εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες και τίποτα άλλο.Καμιά αλλαγή δε γίνεται στο σύμπαν την 1η Ιανουαρίου και αυτή είναι η αλήθεια. Και οι κλισέ ευχές είναι σαν τα όνειρα, αν είχαν καμιά πραγματική αξία θα είχαν φορολογηθεί.



Όπως και να χει... Καλή χρονιά να έχουμε.
Φέτος διαθέτουμε και το blog. Μεγαλοπιαστήκαμε.


Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Abraham Lincoln: Vampire Hunter (2012)

Στην παρακολούθηση της σημερινής ταινίας είχα και παρέα, μοιραστήκαμε μαζί την ατυχία να παρακολουθήσουμε μια αμερικανία άνευ προηγουμένου .Αναφέρομαι στο "επικό" σχετικά πρόσφατο Abraham Lincoln Vampire Hunter (2012). Ψάχνω να βρω λόγια να περιγράψω πόσο αποτυχημένη ταινία τη θεωρώ και δε βρίσκω και πως να βρω όταν με έκανε να αγανακτήσω με τα απίστευτα που έβλεπα.


Οι ταινίες χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες.Υπάρχουν οι καταπληκτικές,οι πολύ καλές,οι καλές,οι μέτριες,οι κακές,οι πολύ κακές και οι τραγικές.Ε λοιπόν αυτή είναι ακόμα πιο κάτω. Να γράψω για υπόθεση τι; Πως ο Αβραάμ Λίνκολν σκότωνε βρυκόλακες και ήταν φοβερός πρόεδρος και υπεράνθρωπος κάτι μεταξύ σούπερμαν και Τσακ Νόρις;



Αυτό το τερατούργημα που είδαμε είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ .Επαναλαμβάνω τι να πρωτοσχολιάσεις από όσα κουφά και απαράδεκτα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου για σχεδόν δυο ολόκληρες ώρες. Υπεράνθρωποι καρατέκες πρόεδροι, ότι νάναι κακοί αλλά άχρηστοι βρυκόλακες, αστεία εφέ, σκηνές δράσεις που σε κάνουν να γελάς με την υπερβολή τους, απίστευτες ιστορικές και σεναριακές ανακρίβειες, αμερικάνικη πατριωτική προπαγάνδα χειρίστου είδους από αυτές που τόσο καλά ξέρουν να μας σερβίρουν, τρύπες στην κακόγουστη πλοκή πιο μεγάλες από τον γαλαξία μας, σκηνοθεσία που έχανε η μάνα την κάμερα και η κάμερα την μάνα και από ερμηνείες απολύτως τίποτα. Πως να ερμηνεύσεις σωστά κάτι τόσο γελοίο;

Ένας αχταρμάς ριγμένος τυχαία στην οθόνη σε κι ένα δημιούργημα που αποκαλείται ταινία μόνο καταλάθος. Τραγικό από κάθε άποψη αν και μπορεί λόγω των εκρήξεων και των εφέ που έχει να αρέσει σε τίποτα πιτσιρίκια.


1/10 Τερατούργημα



Παλιά πληγή ~ Θανάσης Παπακωνσταντίνου




Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη, δική μου.
Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,
φυτρώνει στην αυλή μου.

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν,
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν.

Αγαπημένα πρόσωπα,
αγαπημένα μάτια.
Έρχονται σαν τα κύματα
κι αφήνουν κατακάθια.

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,
πίνει απ' τα δάκρυά μου.
Έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου.

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τί να κοιτάξω.
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι ν' αγκαλιάσω;

Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)


 
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε.

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα ...

~ Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Καθόλου Amazing . Μάλλον μεγαλώσαμε ....

Η λογική και η εμπειρία μου λένε ότι δεν πρέπει να επηρεάζεσαι από πράγματα που συμβαίνουν σε φανταστικόυς fictional χαρακτήρες ... είναι παράλογο και παιδιαστικό και δεν ταιριάζει σε μεγάλο άνθρωπο.

Αλλά θα αγνοήσω την λογική μου ... το παιδί μέσα μου , αυτό το χαζόπαιδο με τα κοντά παντελόνια που έτρεχε στο ψιλικατζίδικο κάθε εβδομάδα για να δώσει το εικοσάρικο του και μεγάλωσε με τον ήρωα της Marvel δεν μπορεί να σωπάσει. 




Η σειρά Amazing Spiderman μετά απο 50 χρόνια κυκλοφόρησε το 700στο και τελευταίο τεύχος της πριν από ελάχιστες μέρες . Ενας κύκλος έκλεισε και αυτό δεν είναι κακό .... το τραγικό είναι τι βλακεία σκαρφίστηκαν στην Marvel για να πουλήσουν και να σοκάρουν.

Ο Peter Parker ο χαρακτήρας που μας μεγάλωσε πεθαίνει στα χέρια του Δρ Οκ του μεγαλύτερου εχθρού του και ο Οκ παίρνει το σώμα του και πλέον θα είναι ο νέος Spiderman .Οχι μόνο έχασε αλλά πλέον και η ζωή του και οι αγαπημένοι του είναι στα χέρια του κακοποιού εχθρού του.

Ισως και να πουλήσει αυτή η βλακεία εξάλλου οι αμερικάνοι δε φημίζονται για τη νοημοσύνη τους . 

Δε με νοιάζει και δε με απασχολεί πλέον ... αν και συλλέκτης επέλεξα να πάρω για σύντροφο μαζί μου την οργή και την αγανάκτηση μου και να απέχω απο τον ηλίθιο δρόμο που επέλεξε να τραβήξει η τραγική και ασεβής Marvel. 

Δεν πρόκειται να μολύνω τις υπάρχουσες συλλογές μου με νέα τεύχη της ούτε να χαλάσω τις αναμνήσεις με τις οποίες μεγάλωσα και τα ηρωικά πρότυπα που με γαλούχησαν απο παιδάκι. 

Αντίο Πήτερ , Αντίο Spiderman.

It was a fun ride !



Πυξ Λαξ ~ Λένε για Μένα



ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!...ΜΙα βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ
ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει...

Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω…

Νίκος Καββαδίας (1933)

"Σα χειμωνιάτικη λιακάδα"

  
Είναι μερικοί άνθρωποι που,
όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά,
δεν ξέρουν πως είναι να τους ανήκει.

Και σαστίζουν.

Τη φέρνουν από δω,
τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν
ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Αλκυόνη Παπαδάκη ~ "Σα χειμωνιάτικη λιακάδα"

Memento (2000)

Σήμερα επέλεξα να δω μια ταινία που την έχω πολύ καιρό στη συλλογή μου και στα υπόψη μου και ποτέ δεν ερχόταν η σειρά της . Μέχρι σήμερα ....

Αναφέρομαι στο Memento μια απο τις πρώτες ταινίες του διάσημου πλέον Κρίστοφερ Νόλαν.



Ενός σκηνοθέτη που δημιουργεί τον δικό του κινηματογραφικό κόσμο καλεί τους θεατές του να συμμετάσχουν εισερχώμενοι σε αυτόν και μετά διασκεδάζει αλλάζοντας τις δομές και την κινηματογράφηση παίζοντας με το μυαλό τους και την κινηματογραφική αίσθηση κατανόησης που έχουν . Μπήκα συνειδητά απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο αλλά δε δυσφόρησα ούτε με την περιπλοκότητα του σεναρίου ούτε με την αντίστροφη γραμμικότητα της εξέλιξης της ιστορίας . Ο Νόλαν παίζει με τις σκηνές για να σε μπερδέψει αλλά και ταυτόχρονα να σε βοηθήσει να καταλάβεις τη δομή και εξέλιξη του πονήματος του . Στην αρχή υπάρχει σύγχιση καθώς ο εγκέφαλος μας δεν μπορεί να διαχωρήσει τις σκηνές του παρόντος και του παρελθόντος που επικαλύπτουν η μιά την άλλη όμως όσο προχωράει η ιστορία τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και μας αποκαλύπτονται και ταυτόχρονα με τον πρωταγωνιστή μαθαίνουμε τις αλήθειες . 

Οσον αφορά την ιστορία .... δε θα αποκαλύψω την μεγάλη έκπληξη ανατροπή στο τέλος που αν προσέξεις ίσως και να την αναμένεις . Εκδίκηση , αμνησία ,τύψεις , αυταπάτες , εξαπάτηση μπλέκονται και συνδέονται για να συνθεσουν το τελικό παζλ της ταινίας . Είμαστε πιόνια που ορίζονται απο τις αναμνήσεις μας και τους άλλου ή έχουμε επιλογή και ζούμε και ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο λέγοντας ψέμματα στον εαυτό μας για να είμαστε ευτυχισμένοι ; 

8,5/10 Καταπληκτική


ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ




Κατά βάθος είμαι εθνική οδός
φορτωμένος είμαι και αδειανός
πάνω μου περνάνε χίλιες διαδρομές
ανηφόρες και κατηφοριές

Έρχομαι και φεύγω το `χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν’ αρχινά
Θα `ρθω και θα φύγω κι ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε κι εμείς στο πουθενά

Κατά βάθος είσαι πέλαγο βαθύ
τόσοι που έχουν μέσα σου χαθεί
λαθρομετανάστες σε κλειστά σκαριά
και ποτέ τους δε θα βρουν στεριά

Έρχομαι και φεύγω το `χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν’ αρχινά
Θα `ρθω και θα φύγω και ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε και εμείς στο πουθενά

Υπάρχουν νύχτες που και οι λύκοι μένουν σιωπηλοί




Υπάρχουν νύχτες που και οι λύκοι μένουν σιωπηλοί και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει - George Carlin

Ανέχου και απέχου. ~ Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ


Υπομονή και αντοχή στις δυσκολίες.Ίσως ο δυσκολότερος συνδυασμός αρετών στην ζωή ενός ανθρώπου σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά κυρίως όταν είναι μικρός.

Όταν είσαι νέος τα θέλεις όλα άμεσως και δεν μπορείς να εκτιμήσεις τις αρετές και τις ανταμοιβές της υπομονής. Ζεις για να περνάς καλά τις μέρες και το χρόνο σου και δεν έχεις μάθει ούτε να περιμένεις για να κερδίσεις ούτε να υπομένεις τις δυσκολίες. Είσαι φυγόπονος και ανυπόμονος και υπερκινητικός και δε σε χωρά ο τόπος. Αργότερα βέβαια όταν έχεις μεγαλώσει και λες ότι έχεις μάθει να εκτιμάς μερικές αξίες και αρετές της ζωής και πάλι συνήθως είναι δύσκολο να είσαι υπομονετικός και να αντέχεις καθώς με την ηλικία οι σωματικές αντοχές σου μειώνονται και γνωρίζεις ότι σε αντίθεση με τα νιάτα σου πλέον δεν έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου. Βρίσκεσαι να βιάζεσαι για να προλάβεις τις ημέρες γιατί πλέον θεωρείς τον χρόνο εχθρό σου και όχι φίλο σου. 

Ο χρόνος όμως που περνάει υπομονετικά στη ζωή ωριμάζει και βελτιώνει τα καλά σου και είναι ευλογία για αυτά και τα βελτιώνει, όποιος ασχολείται με πούρα και κρασιά μπορεί να στο επιβεβαιώσει πως η ποιότητα μόνο κερδίζει. Αντίθετα ότι είναι κακής ποιότητας από την αρχή και ελαττωματικό αντί να το βελτιώσει το σαπίζει και το καταστρέφει. Αλλά δε φταίει ο χρόνος γι΄αυτό.


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Στα είπα όλα - Μίλτος Πασχαλίδης




Πολλές φορές σου μίλησα
Με χρώματα στο στόμα
Στο είπα, όσα έμαθα
Τα έμαθα με το σώμα
Μισός ψυχή μισός κορμί
Κι η πείνα μου θηρίο
Μισή ζωή σπατάλησα
να ζήσουν και τα δύο

Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα Φίλα με τώρα

Με αγαπούσε το νερό
Μα ο ουρανός με ζούσε
Κι όταν μετρούσα τι μπορώ
Η γη δε με χωρούσε
Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ’ έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαις
Και της καρδιάς μου οι χτύποι

Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
Δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα
Φίλα με τώρα


Bigger than the Sky (2005)

Για τη σημερινή ταινία Bigger than the sky (2005)δεν γνώριζα και πάρα πολλά.Μόνο όσα είχα διαβάσει στο internet που έχει αρκετά καλή βαθμολογία και αυτο σημαίνει...τρίχες κατσαρές.


Δεν κατάλαβα τι ακριβώς είδα.Εμοιαζε σαν κωμωδία σχετικά με την τέχνη του ηθοποιού αλλά οι ρυθμοι της ήταν απίστευτα αργοί μάλλον για να συμβαδίζουν με την ομιλία του πρωταγωνιστή που για να αρθρώσει μια πρόταση ήταν τα ζώα μου αργά.Καλούτσικο καστ που όμως πως να αξιοποιηθεί από ένα σενάριο βαρετό και δήθεν και μια σκηνοθεσία αργή,άχρωμη και ερασιτεχνική;





Δεν μπόρεσα και να καταλάβω αν συνειδητά ο σκηνοθέτης είχε δώσει οδηγίες για να βγει ένα τόσο κακό αποτέλεσμα και τους εβγαλε μια βαρεμάρα και γιατί επέλεξε ως πρωταγωνιστή έναν άχρωμο μπούλη.Μήπως παρωδούσε ο ίδιος τους ηθοποιούς του και η ταινία είχε κρυμμένα νοήματα στον ερασιτεχνισμό της; Οπως και να χει μιλάμε για μια αδιάφορη προς κακή ταινία .. κρίμα γιατί περίμενα περισσότερα.

4/10 Αδιάφορη .




Welcome



Γιατί στη σημερινή εποχή αξίες και ιδανικά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα για κάθε ανθρώπινο ον δυστυχώς πρέπει να υπενθυμίζονται .

Χολυγουντιές και αμερικανιές. (As Time Goes By)

Τα τσακάλια της αμερικάνικης υπερδύναμης διαβάζω ότι ετοιμάζουν sequel της κορυφαίας ταινίας όλων των εποχών της θρυλικής και μοναδικής CASABLANCA.

Τους τελειώσαν οι ιδέες;Είναι χαζοι;Και τα δύο; 
Πιστεύουν ειλικρινά ότι οποιαδήποτε αποπειρα σύγκρισης με το τέλειο δε θα έχει αποτέλέσμα την γελοιοποίηση; Ποιός θα τολμήσει να συγκριθεί με το απίστευτο ζευγάρι Humphrey Bogart και Ingrid Bergman και να μη γίνει περίγελος;
 
Θα σπάσουν τα μούτρα τους όπως τους αξίζει και θα το απολαύσουμε όλοι όσοι αγαπάμε κι εκτιμούμε τον κινηματογράφο.

Μέχρι τότε...θα επιλέγω να χάνομαι στη μαγεία του κλασσικού και του αξεπέραστου.

Παίξε ξανά Σαμ,παίξε για μας μια ακόμα φορά.


Η εποχή της αποχής μου ... (Λυκοσοφίες )

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας της κοινωνικοποίησης και της ανεξέλεγκτης υπερπληροφόρησης,ακόμα και να θες να μείνεις εκτός και μακριά από αυτό το πανηγύρι των τρελών και να μην ασχολείσαι δεν ξέρεις από που να προφυλακτείς πλέον.

Ιντερνετ," δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης ",τηλεόραση,κινητά,σταθερά όλα εναντίον σου στην προσπάθεια σου να ξεφύγεις και να ηρεμήσεις κι όλα να σου προκαλούν σύγχιση με καταιγισμό άχρηστων πληροφοριών για πράγματα που δε σε αφορούν και δε χρειάζεται να τα γνωρίζεις.

Μετά είναι πάντα και οι χειρότεροι από όλους οι περίεργοι και μη διακριτικοί άνθρωποι,οι καλοθελητές που πάντοτε πρέπει να σε ενημερώσουν για όσα προσπαθείς να αποφύγεις να γνωρίζεις γιατί θες να τα αφήσεις πίσω σου και πάντοτε το κάνουν για "το καλό σου".

Ετσι πρέπει να γίνεται κι εσύ να συμμετέχεις γιατί αν δεν δείξεις πως ενδιαφέρεσαι και αν απέχεις απο τα κοινά τους δεν είσαι άνθρωπος φυσιολογικός.Είσαι αντικοινωνικός είσαι μυστήριος είσαι περίεργος είσαι είσαι είσαι...

Είμαι είμαι είμαι ρε πλέον.Ολα αυτά και ακόμα περισσότερα και σας χαρίζω απλόχερα τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου.

ΚΑΙ ΑΠΕΧΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ



Είμαι μοναχικός λύκος.
Αγριος όχι εξημερωμένος.
Αγροίκος όχι ευγενικός.


Και ο λύκος δε νιώθει καλά μέσα στους υποκριτές ανθρώπους.

Και φταίει αυτός και η φύση του,όχι οι άνθρωποι.Αλλά δεν τον νοιάζει πια,η εποχή του καταλογισμού φταιξίματος και της ενοχής τέλειωσε τώρα ζει στη σιωπηλή εποχή της αποχής του.





Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα
κι από παιδί το ξέρω, πριν την αλφαβήτα
όμως απόψε ούτε νίκη, ούτε ήττα.

Από μωρό κοιμάμαι με το φως σβησμένο
απ' το σκοτάδι ξέρω τί να περιμένω.
Έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζει μ'ένα σώμα
δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά του θα χτυπάει
θα τον κρατάει αυτή η ζωή κι ας μην του πάει.

Περνούν οι άνθρωποι νερό - σιγά το νέο
έχω γνωρίσει ένα ποσοστό γενναίο
μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω.

Και κάθε τόσο που γεμίζει το φεγγάρι
βγάζω το λύκο πριν τον πάρουνε χαμπάρι
από τη νύχτα τους εκδίκηση να πάρει.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω μ' ένα σώμα
δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά μου θα χτυπάει
θα με κρατάει αυτή η ζωή κι ας μη μου πάει.


Σου θυμίζουν κάτι; Δεν είσαι ο μόνος .


  Τα τοπ 10 γυναικεία ψέμματα που θα σου πουν όλες κάποια στιγμή.

-Είμαι ιδεολογικά κατά του γάμου

-Σε 5 λεπτά είμαι εκεί

-Δεν το άκουσα (το κινητό)

-Με τα κορίτσια δεν μιλάμε ποτέ για άλλους γκόμενους

-Είμαι σε φάση που δεν θέλω σχέση .

-Τίποτα δεν έχω, μια χαρά είμαι

-Δεν έχω απατήσει ποτέ κανέναν. Πρώτα χωρίζω και μετά προχωράω

-Δεν φταις εσύ εγώ φταίω .

-Με τον ....... , είμαστε μόνο φίλοι.

-Φυσικά μπορείς να κοιτάς κι άλλες γυναίκες. Δε ζηλεύω .

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Τόσα πολλά βιβλία ....

Σήμερα κατέβασα σε ebooks τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών σύμφωνα με το BBC.Τα περισσότερα τα έχω διαβάσει γιατί θεωρούνται κλασσικά,υπάρχουν όμως και μερικά που δεν έπεσαν ποτέ στα χέρια μου μέχρι σήμερα.Πρέπει κάποτε να πάρω απόφαση να τα ξεκινήσω.




Το θέμα είναι ότι έχω ήδη τόσα πολλά βιβλία αποθηκευμένα στο tablet μου (14 χιλιάδες ) που με τον ρυθμό που τα διαβάζω 4-5 το μήνα το πιθανότερο είναι πως δε θα διαβαστούν ποτέ όσα καλοκαίρια και να ξεσκίζομαι στο διάβασμα.

Γιατι κατεβάζω κι άλλα τότε θα με ρωτήσετε;Για τον ίδιο λόγο που προσθέτω συνέχεια και νέες ταινίες στην ήδη τεράστια συλλογη μου.Γιατί δε μπορώ να αντισταθώ όταν το μικρόβιο του συλλέκτη με καλεί.Πρέπει να τα έχω δε μπορώ να μην τα έχω.

Αν και τον χειμώνα κυρίως ο χρόνος μου περνάει με ταινίες και άλλες ασχολίες και όχι τόσο με το διάβασμα βιβλίων σε λίγο καιρό θα αρχίσω να διαβάζω πάλι.Ισως και να σχολιάζω κι εδώ μέσα μερικά πραγματάκια.



Rory Gallagher ~ Moonchild



You are a moonchild and pretty soon child 
I've got that feeling
That I'm gonna make you smile forever
If I can. 
Just give me a sign and I'll show you my plan

You are a blue child, forever true child 
You know I'll try to paint the skies blue forever
If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan.
Tell me why you look so sad, Time slips by like grains of sand 
Just put your future in my hands 

You are a moonchild and pretty soon child 
I've got the feelin I'm gonna make you smile forever.
If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan,

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

About a boy (2002)

Αν και κλασσικά ξενύχτης μεσημεριάτικα τα μάτια μου αρνούνταν πεισματικά να μου κάνουν το χατήρι να κλείσουν,οπότε αποφάσισα να βάλω τα μεγάλα μέσα μήπως και τα πείσω και κοιμηθώ επιτέλους. Ορισμένες φορές αν μια ταινία είναι εντελώς αδιάφορη είναι πολύ καλό υπνωτικό.




Διάλεξα μια ταινία που πίστευα ότι θα την βρω εντελώς βαρετή και αδιάφορη απο την συλλογή μου και η πιο λογική και εύκολη επιλογή ήταν το About a Boy (2002). Ταινία αργών ρυθμών με τον Χιου Γκραντ που δεν συμπαθώ καθόλου, με συμπρωταγωνιστή ένα παιδί και δράμα σχέσεων; Δεν έχω χειρότερο και πιο κλισέ είδος δε θα μπορούσα να βρω.Το έκανα λοιπόν.Και το αποτέλεσμα της απόπειρας μου;

Σίγουρα όχι το αναμενόμενο και ύπνο δεν είδα.Είδα όμως ταινία και παραδόξως δε με έκανε να βαρεθώ ούτε να δυσανασχετήσω. Αρκετά γλυκανάλατο όπως αρμόζει στο είδος και με χιλιοφορεμένα κλισέ σε ορισμένα σημεία του αλλά και αρκετά χιουμοριστικό και ανάλαφρο για να μην καταντάει βαρύ και δήθεν.Υπήρχε χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και ο πιτσιρικάς είναι καλός και πιστευτός ηθοποιός. Ο σκηνοθέτης μας περνάει τα νοήματα του με απλό τρόπο χωρίς πολλούς συναισθηματικούς εκβιασμούς και δακρύβρεχτες τραβηγμένες σκηνές και αυτό το σέβομαι. 
 

Παρ όλα αυτά σε αντίθεση με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο Χιου που έχει αλλάξει στο τέλος εγώ θα συνεχίσω να είμαι ένας 38χρονος που θα περνάει τις γιορτές μόνος του βλέπωντας ταινίες και θα παριστάνω ένα μοναχικό νησί. Γιατί δε μπορώ να βγω στους δρόμους να ψάξω ένα παιδάκικαι μια Rachel Weisz να με αλλάξει και να με κάνει να επαναπροσδιορίσω τη φιλοσοφία μου στη ζωή. 

6/10  Συμπαθητικό

Επιστροφές . Καταστροφές ;

 
Κοίτα να δεις τι βρίσκει κανένας περιπλανώμενος στα ξεχασμένα μονοπάτια του internet μια μέρα που επιτέλους αποφάσισε να μπει να δει παλιούς λογαρισμούς και αναμνήσεις.

Μα καλά δε βρέθηκε κανένας να διαγραψει αυτό το ξεχασμένο ιστολόγιο που δεν πρόλαβε πριν τρια χρόνια να κάνει καν τα πρώτα του βήματα; Να σβήσει και να εξαφανίσει τα ίχνη μια ακόμη προσπάθειας αποτυχίας μου να ξεκινήσω κάτι και να το αφήσω στη μεση;

Το ξαναβρήκα λοιπόν ευτυχώς γι αυτό αλλά δυστυχώς για μένα.

Γιατί έχω την αίσθηση πως το είχα ξεχάσει με λόγο.Γιατί νόμιζα ότι είχα περάσει σε άλλη φάση και ζούσα τη ζωή μου όπως την ήθελα πλέον και δεν είχα χρόνο να ασχολούμαι με blogs και ιστορίες.Αλλά τώρα εν μέσω κρίσης δεν είναι καλές εποχές για νομίσματα τελικά.

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι θα ξεκινήσω να γράφω κι αυτή τη φορά όπου με βγάλει και για όσο με ευχαριστεί να το κάνω γιατί όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν λένε αλλά στη φιλοσοφία της ζωής μου έχω αλλάξει και κάνω και ασχολούμαι με όσα με ευχαριστούν και μόνο.

Το όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν μακάρι να είχε εφαρμογή και για μερικούς ξεχωριστούς ταξιδευτές που μας σιχάθηκαν και έφυγαν ψηλά για να τραγουδούν με τους αγγέλους.

Έτσι δεν είναι Νικόλα;