Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Η εποχή της αποχής μου ... (Λυκοσοφίες )

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας της κοινωνικοποίησης και της ανεξέλεγκτης υπερπληροφόρησης,ακόμα και να θες να μείνεις εκτός και μακριά από αυτό το πανηγύρι των τρελών και να μην ασχολείσαι δεν ξέρεις από που να προφυλακτείς πλέον.

Ιντερνετ," δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης ",τηλεόραση,κινητά,σταθερά όλα εναντίον σου στην προσπάθεια σου να ξεφύγεις και να ηρεμήσεις κι όλα να σου προκαλούν σύγχιση με καταιγισμό άχρηστων πληροφοριών για πράγματα που δε σε αφορούν και δε χρειάζεται να τα γνωρίζεις.

Μετά είναι πάντα και οι χειρότεροι από όλους οι περίεργοι και μη διακριτικοί άνθρωποι,οι καλοθελητές που πάντοτε πρέπει να σε ενημερώσουν για όσα προσπαθείς να αποφύγεις να γνωρίζεις γιατί θες να τα αφήσεις πίσω σου και πάντοτε το κάνουν για "το καλό σου".

Ετσι πρέπει να γίνεται κι εσύ να συμμετέχεις γιατί αν δεν δείξεις πως ενδιαφέρεσαι και αν απέχεις απο τα κοινά τους δεν είσαι άνθρωπος φυσιολογικός.Είσαι αντικοινωνικός είσαι μυστήριος είσαι περίεργος είσαι είσαι είσαι...

Είμαι είμαι είμαι ρε πλέον.Ολα αυτά και ακόμα περισσότερα και σας χαρίζω απλόχερα τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου.

ΚΑΙ ΑΠΕΧΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ



Είμαι μοναχικός λύκος.
Αγριος όχι εξημερωμένος.
Αγροίκος όχι ευγενικός.


Και ο λύκος δε νιώθει καλά μέσα στους υποκριτές ανθρώπους.

Και φταίει αυτός και η φύση του,όχι οι άνθρωποι.Αλλά δεν τον νοιάζει πια,η εποχή του καταλογισμού φταιξίματος και της ενοχής τέλειωσε τώρα ζει στη σιωπηλή εποχή της αποχής του.





Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα
κι από παιδί το ξέρω, πριν την αλφαβήτα
όμως απόψε ούτε νίκη, ούτε ήττα.

Από μωρό κοιμάμαι με το φως σβησμένο
απ' το σκοτάδι ξέρω τί να περιμένω.
Έχω ένα λύκο στο μυαλό μου αναθρεμμένο.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζει μ'ένα σώμα
δεν έχει κλείσει τις παρτίδες του ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά του θα χτυπάει
θα τον κρατάει αυτή η ζωή κι ας μην του πάει.

Περνούν οι άνθρωποι νερό - σιγά το νέο
έχω γνωρίσει ένα ποσοστό γενναίο
μέσα στη θλίψη έχω μάθει να αναπνέω.

Και κάθε τόσο που γεμίζει το φεγγάρι
βγάζω το λύκο πριν τον πάρουνε χαμπάρι
από τη νύχτα τους εκδίκηση να πάρει.

Κι όσο τη γη αυτή γυρίζω μ' ένα σώμα
δεν έχω κλείσει τις παρτίδες μου ακόμα.
Κι όσο στο στήθος η καρδιά μου θα χτυπάει
θα με κρατάει αυτή η ζωή κι ας μη μου πάει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου