Το χρώμα του φεγγαριού

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν
στη γωνία του δρόμου με ένα λουλούδι στο χέρι.
Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς. Τα αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν.

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ΄ αστέρι
του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος
που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που
είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει.
Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα.
Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…

– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι
άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται…

Ονειρεύονται και ελπίζουν…

Το χρώμα του φεγγαριού — Αλκυόνη Παπαδάκη