Αὐταπάτη

Ἀπ’ τὴν καρδιά μου συντριβάνι

τὸ αἷμα πετιέται ὁρμητικό –

στὴ γῆ δέ βρέθηκε βοτάνι

γιὰ τὴν πληγή της πραϋντικό.

Πάνωθε ἀστράφτει ὡς πορσελάνη

τοῦ θόλου μας τὸ κρύο γλαυκό –

πίδακας ἡ κραυγή μου φτάνει

καὶ σπάει σὲ κλάμα τραγικό.

Μὰ ὥς μὲ ραντίζει τὸ νερό

τῶν ἴδιων μου ὀφθαλμῶν θαρρῶ

πὼς τὸν καημό μου ὁ κόσμος κλαίει

τὰ δάκρυά μου τὰ καυτά

στὰ δυό μου χέρια τ’ ἀνοιχτά

τὰ δέχομαι γιὰ οὐράνια ἐλέη.

 Αὐταπάτη - Μελισσάνθη