Όνειρο
που γλίτωσε από την εποχή των μετάλλων
που γλίστρησε από την απόχη του τετράγωνου πρωινού
με γλώσσα σκληρή του κουβεντιάζω
Ένα-ένα του ξεριζώνω τα τρυφερά δόντια
μα εκείνο σαν μωρό χαμογελάει κι ανοίγει
μια κρύπτη κατακόκκινη
κάτω από τη γυναίκα
που είμαι
Όνειρο - Μυρτώ Αναγνωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου