To Between Strangers είναι ένα καθαρόαιμο γυναικείο δράμα από αυτά που αν είσαι γυναίκα σε αγγίζουν και σε κάνουν να νιώθεις οικίες καταστάσεις.Δυστυχώς για μένα ανήκω στο αρσενικό γένος και οτιδήποτε γυναικείο απέχει παρασάγγας από τη νοοτροπία και την λογική μου οπότε δεν ενθουσιάστηκα κιόλας.Ισως πάλι να μπορούσα να συμπάσχω και να κατανοήσω την οπτική των γυναικείων ηρωίδων αν η ιστορία και η εκτέλεση ήταν καλύτερη.Αλλά ας πάρουμε τα σχετικά με την ταινία με τη σειρά και ας γίνω πιο συγκεκριμένος.
Τρεις γυναίκες που ζουν στο Τορόντο βρίσκονται αντιμέτωπες με τα συναισθηματικά προβλήματα που προκαλούν στη ζωή τους οι άντρες που τις έχουν σημαδέψει.Παρακολουθούμε τρεις διαφορετικές ιστορίες ξεχωριστές και τις κατάληξεις τους.Το πρώτο που παρατηρείς και σε εντυπωσιάζει είναι το εξαιρετικό καστ που έχει στη διάθεση του ο σκηνοθέτης για να αποδόσει την ιστορία του.Οταν έχεις για την ταινία σου τους Sophia Loren, Mira Sorvino, Deborah Kara Unger, Pete Postlethwaite και Gérard Depardieu μόνο ευλογημένος μπορείς να νιώθεις.Ομως ακόμη και αυτοί οι χαρισματικοί ηθοποιοί δεν μπορούν να σώσουν έναν μέτριο σεναριογράφο σκηνοθέτη όπως είναι ο Edoardo Ponti που αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο γιος της Sophia Loren.
Η σκηνοθεσία είναι άχρωμη και η ιστορίες αν και ξεκινούν καλά και σου προκαλούν το ενδιαφέρον στη συνέχεια ξεφουσκώνουν και η ταινία κάνει μια τεράστια κοιλιά που την κουβαλάει μέχρι το μέτριο και βαρετό φινάλε.Δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να σε βάλει στο κλίμα της ταινίας και να σε κάνει να νοιαστείς για τις ηρωίδες και τα προβλήματα τους και προσωπικά με έκανε να βαρεθώ.Στα υπέρ της ταινίας η πολύ όμορφη φωτογραφία και τα εξαιρετικά τοπία στις εξωτερικές σκηνές του Τορόντο και οι πολύ μεστές και σωστές ερμηνείες των ηθοποιών που δείχνουν την αξία τους.Τα αισθηματικά δράματα και ειδικά τα γυναικεία δεν είναι και το καλύτερο μου και αυτό φαίνεται κάθε φορά που κάθομαι να παρακολουθήσω κάποιο.
Τρεις γυναίκες που ζουν στο Τορόντο βρίσκονται αντιμέτωπες με τα συναισθηματικά προβλήματα που προκαλούν στη ζωή τους οι άντρες που τις έχουν σημαδέψει.Παρακολουθούμε τρεις διαφορετικές ιστορίες ξεχωριστές και τις κατάληξεις τους.Το πρώτο που παρατηρείς και σε εντυπωσιάζει είναι το εξαιρετικό καστ που έχει στη διάθεση του ο σκηνοθέτης για να αποδόσει την ιστορία του.Οταν έχεις για την ταινία σου τους Sophia Loren, Mira Sorvino, Deborah Kara Unger, Pete Postlethwaite και Gérard Depardieu μόνο ευλογημένος μπορείς να νιώθεις.Ομως ακόμη και αυτοί οι χαρισματικοί ηθοποιοί δεν μπορούν να σώσουν έναν μέτριο σεναριογράφο σκηνοθέτη όπως είναι ο Edoardo Ponti που αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο γιος της Sophia Loren.
Η σκηνοθεσία είναι άχρωμη και η ιστορίες αν και ξεκινούν καλά και σου προκαλούν το ενδιαφέρον στη συνέχεια ξεφουσκώνουν και η ταινία κάνει μια τεράστια κοιλιά που την κουβαλάει μέχρι το μέτριο και βαρετό φινάλε.Δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να σε βάλει στο κλίμα της ταινίας και να σε κάνει να νοιαστείς για τις ηρωίδες και τα προβλήματα τους και προσωπικά με έκανε να βαρεθώ.Στα υπέρ της ταινίας η πολύ όμορφη φωτογραφία και τα εξαιρετικά τοπία στις εξωτερικές σκηνές του Τορόντο και οι πολύ μεστές και σωστές ερμηνείες των ηθοποιών που δείχνουν την αξία τους.Τα αισθηματικά δράματα και ειδικά τα γυναικεία δεν είναι και το καλύτερο μου και αυτό φαίνεται κάθε φορά που κάθομαι να παρακολουθήσω κάποιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου