Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Σκέψεις που φτερουγίζουν ...




Ξυπνάς, φίλε, το πρωί, τινάζεις από πάνω σου την ηρεμία του ύπνου, όπως το βρεμένο σκυλί το νερό, προσκυνάς το προγραμματάκι της ημέρας, βάζεις παραμάσχαλα τους ρόλους σου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και βουτάς στη θολούρα του έξω κόσμου, για να εκτελέσεις, να διεκπεραιώσεις, να ολοκληρώσεις. Χρωματιστές εικόνες, επιθυμίες, στιγμές απόλαυσης ποδοπατιούνται από το συμβατικό και το απαραίτητο, που Κύριος οίδε πώς κατάφερε να αποκτήσει το χρίσμα της προτεραιότητας.

Έτσι, φίλε, γίνεσαι κι εσύ σιγά – σιγά θολός, μουντός, με τις καλημέρες σου τυπικές και τις καληνύχτες σου φακελωμένες. Γίνεσαι ένα με το ομιχλώδες τοπίο, παύεις να γνωρίζεις πού βρίσκεται η πηγή του γέλιου, χάνεις από δύναμη, ξεμένεις από ρεζέρβες, αυτοδιορίζεσαι αδιαφανής αόρατος υπηρέτης της εικονικής πραγματικότητας. 

Όμως, φίλε, αν το καλοσκεφτείς, είναι τόσο απλό να μη συμβαίνει έτσι… 

(Από το υπέροχο Αερικό της ζωής και του δάσους μου ) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου