Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

I'm Walkin in the Rain...


Λατρεύω την βροχή όσο κανένα άλλο καιρικό φαινόμενο την προτιμώ πάντοτε και από τον ήλιο και το χιόνι ακόμα. Δε γνωρίζω αν αυτό εείναι κοινό γνώρισμα στους μελαγχολικούς ανθρώπους όπως μου λένε αρκετοί με τους οποίους συζητώ.

Από μικρό παιδί με θυμάμαι να τρέχω στη βροχή μέχρι να γίνω εντελώς μούσκεμα αδιαφορώντας για τις νουθεσίες των μεγαλυτέρων μου, και κόντρα στις συμβουλές να πλατσουρίζω στα δροσερά νερά και να απολαμβάνω αυτό το αίσθημα ελευθερίας και κινδύνου που μου χάριζε. Και αν τύχαινε κι αρρώσταινα είχα την σουπίτσα και την γκρίνια της μητέρας μου για όσο καιρό χρειαζόμουν θεραπεία οπότε δε με πείραζε και τόσο να πέφτω στο κρεββάτι. Γιατί μικροί νιώθουμε και νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι και αιώνιοι και οι αρρώστιες δε μας ενοχλούν.

Έτσι πάντα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζήλευα και θαύμαζα τον Gene Kelly να χορεύει στη βροχή. Είχα ξετρελαθεί από όταν είχα πρωτοδεί αυτή την υπέροχη και τόσο αισιόδοξη σκηνή που είναι τόσο ξεχωριστή και αυθεντική που δεν έχει χάσει την φρεσκάδα της μετά από τόσα χρόνια.


 
Αργότερα όταν μεγάλωσα αν και ποτέ δεν με είπε κανένας αισιόδοξο άνθρωπο άρχισα να αποδίδω στη βροχή και άλλες φανταστικές και βολικές ιδιότητες που σίγουρα δε θα είχε σαν φυσικό φαινόμενο. Την λατρεύω γιατί είναι καθαρκτική και απελευθερωτική για την ψυχή και μελαγχολική οπως η ίδια ή ζωή μου.

Σήμερα όμως δεν βρέχει δυστυχώς... και είναι μια από αυτές τις βαρετές και μονότονες μέρες που μου λείπει πολύ η βροχή και εύχομαι να έρθει να πέσει να μας δροσίσει και να καθαρίσει την πλάση και τις μοναχικές ζωές μας.

Εντάξει ξεμπέρδεψα με το ήμισυ του παντός .

Ξεκινάω γιατί μου ήρθε να φτιάξω ένα χαζοblog κι εγώ έτσι σαν αλεξιπτωτιστής όπως τόσοι και τόσοι άλλοι στο net. Όμως σε αντίθεση με αυτούς που γνωρίζουν και έχουν σχέδιο εγώ ξεκινώ το ταξίδι στο άγνωστο χωρίς αλεξίπτωτο χωρίς στόχο και χωρίς δικαιολογία.

Το πως ξεκινάω εξαιτίας του επαγγέλματος το γνωρίζω όπως και περίπου από που ξεκινάω. Ξεκινάω λοιπόν από το μηδέν κι αυτό που αγνοώ ξεκάθαρα κι ακόμα είναι το γιατί αποφάσισα να το κάνω και τι θέλω να πετύχω με αυτό, αν τελικά θέλω και έχω να πετύχω κάτι.

Θα ρωτήσω κάποια στιγμή τον ανισόρροπο εαυτό μου και μόλις πάρω μια σωστή και λογική απάντηση θα τη γράψω σίγουρα για να τη θυμάμαι.Δεν ορκίζομαι όμως πως θα αποφασίσει επιτέλους αυτός ο δίποδος μοναχικός λύκος να σοβαρευτεί και να μου δώσει μια λογική εξήγηση. Γιατί είναι αρκετά περίεργος και δε λογοδοτεί ούτε σε μένα.